جایگاه و منزلت قرآن از دیدگاه امام علی (علیه السلام)

جایگاه و منزلت قرآن از دیدگاه امام علی (علیه السلام)

بدون تردید مهمترین بحران امروز جامعه بشریت، فقدان معنویت است؛ همان دَُرّ گرانبهای که با ضخیم تر شدن لایه های تجملات و مادی گرایی کمرنگ شده است.

به رغم اینکه، رشد بی حد و حصر تجملات و مادی گرایی، ظاهر چشم ها را می نوازد، اما در باطن جامعه بشریت را به درد پوچی و بیهودگی مبتلا ساخته است. همان دردی که مهمترین معضل جامعه بشریت محسوب می گردد.

بشر امروز برای رهایی از این درد، به دنبال روزنه ای است تا در پرتو آن خود را پیدا نماید و از این بحران رهایی یابد.

در این میان قرآن به عنوان معجزه جاوید پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله وسلم) هنوز هم نور هدایتش را بر کالبد خسته ی بشریت می تاباند و  سینه های دردمندان را شفا می بخشد و گم گشته گان تشنه ی حق و حقیقت را به ساحل نجات می رساند.

حضرت علی (علیه السلام) در خطبه 109 نهج البلاغه ضمن تاکید به آموختن قرآن، به جایگاه و منزلت این کتاب آسمانی اشاره کرده و می فرماید: 

وَ تَعَلَّمُوا الْقُرْآنَ فَإِنَّهُ أَحْسَنُ الْحَدِيثِ-  وَ تَفَقَّهُوا فِيهِ فَإِنَّهُ رَبِيعُ الْقُلُوبِ-  وَ اسْتَشْفُوا بِنُورِهِ فَإِنَّهُ شِفَاءُ الصُّدُورِ- وَ أَحْسِنُوا تِلَاوَتَهُ فَإِنَّهُ أَنْفَعُ الْقَصَصِ-(۱)

 و قرآن را بياموزيد، كه بهترين گفتار است، و آن را نيك بفهميد كه بهار دل‏هاست. از نور آن شفا و بهبودى خواهيد كه شفاى سينه‏هاى بيمار است، و قرآن را نيكو تلاوت كنيد كه سود بخش‏ترين داستان‏هاست. (۲)

همچنین در خطبه ۱۷۷ نهج البلاغه، قرآن را اینگونه توصیف می فرماید:

وَ اعْلَمُوا أَنَّ هَذَا الْقُرْآنَ هُوَ النَّاصِحُ الَّذِي لَا يَغُشُّ-  وَ الْهَادِي الَّذِي لَا يُضِلُّ وَ الْمُحَدِّثُ الَّذِي لَا يَكْذِبُ-  وَ مَا جَالَسَ هَذَا الْقُرْآنَ أَحَدٌ إِلَّا قَامَ عَنْهُ بِزِيَادَةٍ أَوْ نُقْصَانٍ-  زِيَادَةٍ فِي هُدًى أَوْ نُقْصَانٍ مِنْ عَمًى-  وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ لَيْسَ عَلَى أَحَدٍ بَعْدَ الْقُرْآنِ مِنْ فَاقَةٍ-  وَ لَا لِأَحَدٍ قَبْلَ الْقُرْآنِ مِنْ غِنًى-  فَاسْتَشْفُوهُ مِنْ أَدْوَائِكُمْ-  وَ اسْتَعِينُوا بِهِ عَلَى لَأْوَائِكُمْ-  فَإِنَّ فِيهِ شِفَاءً مِنْ أَكْبَرِ الدَّاءِ-  وَ هُوَ الْكُفْرُ وَ النِّفَاقُ وَ الْغَيُّ وَ الضَّلَالُ-  فَاسْأَلُوا اللَّهَ بِهِ وَ تَوَجَّهُوا إِلَيْهِ بِحُبِّهِ(۳)

آگاه باشيد همانا اين قرآن پند دهنده‏اى است كه نمى‏فريبد، و هدايت كننده‏اى است كه گمراه نمى‏سازد، و سخنگويى است كه هرگز دروغ نمى‏گويد. كسى با قرآن همنشين نشد مگر آن كه بر او افزود يا از او كاست، در هدايت او افزود و از كور دلى و گمراهى‏اش كاست. آگاه باشيد كسى با داشتن قرآن، نيازى ندارد و بدون قرآن بى نياز نخواهد بود. پس درمان خود را از قرآن بخواهيد، و در سختى‏ها از قرآن يارى بطلبيد، كه در قرآن درمان بزرگ‏ترين بيمارى‏ها يعنى كفر و نفاق و سركشى و گمراهى است، پس به وسيله قرآن خواسته‏هاى خود را از خدا بخواهيد، و با دوستى قرآن به خدا روى آوريد.(۴)

آن حضرت در خطبه ۱۵۷ نهج البلاغه، به جامعيت قرآن كريم اشاره كرده و مي فرمايد:

«ألا إن فیه علم ما یأتی، و الحدیث عن الماضی، و دواء دائکم، و نظم ما بینکم»(۵)

آگاه باشید که در قرآن اطلاعات از حوادث آینده، داستان هايی از گذشته، درمان دردها و نظم جامعه ی شماست.

v